Paginatitel

Wereldreis met kinderen

Home Wie? Blog Foto’s Filmpjes Eerdere reizen Contact

Australië

4 december 2012

Kangaroes, kaketoes, kookaburra’s en koala’s

Na een vlotte vlucht vanuit Christchurch arriveren we rond middernacht in een broeierig Melbourne. De afgelopen dagen was er sprake van een forse hittegolf en dat is nog goed te voelen. Gelukkig hebben we een hotel op het vliegveld geboekt dus we hoeven niet eerst aan een heilloze middernachtelijke speurtocht naar een hotel te beginnen. We checken in en gaan gauw slapen. De volgende ochtend doen we ons tegoed aan een overheerlijk ontbijtbuffet met verse sapjes, omeletten en allerlei andere lekkere dingen. Dan halen we de auto op. Voor 1500 Australische dollars hebben we de hele maand de beschikking over een vrij nieuwe Ford, inclusief kinderzitjes en GPS. De auto is heerlijk ruim en comfortabel en al gauw zoeven we over de snelwegen richting kust. We besluiten Melbourne meteen te verlaten en de zon en de zee op te zoeken zodat we allemaal weer een beetje kunnen bijkomen van de vlucht en het tijdsverschil; weliswaar maar 2 uur, maar toch. We willen graag over de Great Ocean Road rijden omdat dit een epische kustrit schijnt te zijn. Aan het eind van de middag belanden we bij het stadje Anglesea, ten zuidwesten van Melbourne. Op de bonnefooi gaan we naar een Big 4 camping en hebben geluk want voor 150 dollar hebben we een prachtige bungalow met 3 slaapkamers. Vlak bij de camping is een golfbaan waar kangaroes schijnen te zitten en ik (Michiel) ga samen met Hylke tegen de schemering een kijkje nemen. We hebben geluk want er zitten, liggen en springen werkelijk tientallen kangaroes. Op de terugweg zien we zwermen krijsende spierwitte kaketoes, die hier ook overal voorkomen.

De dag erop doen we rustig aan. ’s Middags ga ik met Aafke en Hylke in het stadje een ijsje halen en daarna nemen we een kijkje op het strand, waar flink gesurft wordt. Marije blijft met Mette op de camping maar Mette vermaakt zich prima met het speeltuintje en het springkussen. Ik sta ’s avonds af te wassen en opeens schrik ik me een ongeluk want pal onder het keukenraam komt een flinke kangaroe in kennelijke haast voorbij hoppen. We rennen naar buiten en tot onze verbazing is een deel van de camping geannexeerd door een horde grazende kangaroes. Ze zijn niet bang en we staan een tijdje te kijken. Uiteindelijk gaan we maar naar binnen. Tijd voor koffie immers.

De volgende dag gaan we naar het naburige stadje Lorne, wat een buitengewoon populaire badplaats schijnt te zijn. Op de weg er naartoe stoppen we bij een camping waar koala’s zouden zitten. Die zitten er inderdaad. We tellen er zowaar 4 en bovendien zitten er heel veel felgekleurde parkieten en papegaaiachtigen. Hylke spot met zijn arendsoog een kookaburra. Uiteraard zitten hier ook de alomtegenwoordige kaketoes. We rijden door naar Lorne. Het is daar goed toeven, de kindjes spelen op het mooie strand en wij genieten van een glaasje witte wijn met Thaise fishcakes op het terras, hoewel het eigenlijk een beetje te fris is.

6 december 2012

De Great Ocean Road tot aan Halls Gap

Het word tijd om het plezierige Anglesea te verlaten en de route over de Great Ocean Road te vervolgen. Opnieuw passeren we Lorne maar nu rijden we verder. Het waait, het is fris maar het zonnetje schijnt. De Great Ocean Road is mooi maar volgt helaas niet altijd de oceaan. Toch zien we prachtige kustlijnen en vergezichten. Rond het middaguur stoppen we bij de 12 Apostelen. Dit zijn geleidelijk eroderende rotsformaties en door de erosie staan er rotsformaties los in de zee, die t.z.t. zullen instorten. De Australiërs hebben het geheel op Amerikaanse wijze aangepakt met een bezoekerscentrum en wandelpaden. Ondanks dat is het wel mooi en ook hier maken we weer veel te veel foto’s.

Na een cappuccino is het tijd om verder te rijden en tenslotte verlaten we de kust om het binnenland in te gaan richting het National Park ”The Grampians” We belanden in het stadje Halls Gap en opnieuw op goed geluk vinden we een prachtige camping met zwembad, springkussen en speeltuin en opnieuw hebben we een geriefelijke bungalow tot onze beschikking. Er zijn vrijwel geen andere gasten. We hebben vrij uitzicht over een stuk grasland en opnieuw krijgen we bezoek van verschillende kangaroes die voorbij komen hoppen. In de middag gaan Marije en Mette even naar een Aboriginal informatiecentrum. ’s avonds halen we lekker Indiaas eten in een naburig restaurant. Het weer zit echter niet mee, het regent en het is koud en de vooruitzichten zijn ook niet best. We besluiten dus met enige spijt om de volgende dag de fraaie camping te verlaten. We rijden eerst naar een naburig natuurpark en ondanks de regen maken we een wandeling waarbij we wilde emoes, koala’s en kangaroes zien. Daarna komen we uit bij een mooie waterval. Het probleem is echter dat we in Iguazu zijn geweest en daarna vallen alle andere watervallen toch een beetje in het niet. ’s Middags stappen we opnieuw in de auto en rijden we door het binnenland in één ruk naar Melbourne.

7 december 2012

Melbourne en Philips Island

In de namiddag komen we aan in de 2e stad van Australië, nog altijd zo’n 4 miljoen inwoners; bijna de helft van het inwonersaantal van Zweden. Via Booking.com hebben we een appartement in het centrum. We rijden er naartoe maar tussen de hoge gebouwen laat de GPS het een beetje afweten. Na enige omwegen en wat gescheld komen we tenslotte bij ons appartement aan. Het blijkt een schot in de roos met 2 slaapkamers en alle comfort. Er is een inpandig zwembad en sauna en bovendien grenst het complex direct aan Chinatown, dus buiten valt genoeg te zien en te doen en vooral te eten.

Na de plezierige anarchie met opa en oma in Nieuw-Zeeland zoeken we weer naar een nieuwe dagroutine en vooral naar duidelijke regelgeving voor de kinderen, met name voor de prinsesjes op de erwt. We doen ze sowieso weinig plezier met buiten de deur eten maar de laatste tijd levert het forse irritaties bij ons op. Er wordt gezeurd, er vallen continu glazen om en het is niet ontspannen. Ook het naar bed gaan leidt tot teveel discussies. Marije en ik bespreken enkele strategieën en bovendien hebben we in Nieuw-Zeeland een boek gekocht wat daar zeer populair schijnt te zijn en wat gaat over politiek incorrect opvoeden. We voeren enkele duidelijke regels in en het niet navolgen ervan leidt tot het verlies van een ijsje. Negatief gedrag negeren we stelselmatig. In restaurants proberen we wat beter beslagen ten ijs te komen met Ipods en kleurpotloden. Na het invoeren van de regels loopt het gelukkig allemaal weer wat soepeler. Nu maar zien dat we het consequent volhouden.

Melbourne is een heerlijke stad! De nabijheid van Chinatown, waar allerlei Aziatische eettentjes zitten, leidt er natuurlijk toe dat we beurtelings heerlijk Maleisisch, Japans en Thais eten. Hylke is helemaal gelukkig als hij in een restaurant roti canai krijgt. Dit is een Maleisisch gerecht met roti (brood) die je in een kruidige currysaus doopt. Hij heeft dit 2 jaar geleden voor het eerst in Maleisië gegeten en is er sindsdien verzot op.

Het zijn warme dagen. We bezoeken het enorme aquarium waar grote haaien en roggen zwemmen. Je kunt via een tunnelsysteem onder het water door lopen en dan zwemmen de vissen over je heen. We wandelen door het mooie waterrijke centrum en slenteren door de winkelstraten die al rijkelijk zijn voorzien van kerstversiering en verlichte bomen. Midden in de stad vaart een vrouwen-acht. De kinderen maken op een pleintje kennis met de kerstman die in vol ornaat kindertjes op schoot neemt voor de foto. We komen terecht in een kerk waar gerepeteerd wordt voor een orgelconcert. Een oude baas die daar werkt vindt ons blijkbaar aardig en leidt ons rond en geeft wat achtergrondinformatie. We bezoeken een grote markt waar we wat hebbedingetjes kopen. Er is een indrukwekkende versafdeling waar we fruit kopen. We lunchen ter plekke bij een Indiaas tentje en uiteindelijk komen we op een Plaza bij een winkelcentrum. De kinderen kunnen hier even uitrazen en wij overwegen de aanschaf van een nieuwe buggy. Deze aanschaf hangt al een hele tijd in de lucht omdat we in Zuid-Amerika per ongeluk met de auto over de oude buggy zijn gereden. Sindsdien rijdt het ding hopeloos en trekt de hele tijd naar links. We gebruiken de buggy echter intensief. Mette en ook Aafke zitten er veel in en er kan veel troep in het ondervak waar je dan niet meer mee hoeft te sjouwen. In Australië is echter ook de regenkap stuk gegaan en nu is de maat vol. We kopen een nieuwe paraplubuggy en de oude gaat ter plekke de vuilnisbak in. Wat een genot om met een nieuwe te lopen! Dat hadden we veel eerder moeten doen!

Sinterklaas laten we niet helemaal ongemerkt voorbij gaan, alhoewel dit voor de kinderen weinig betekenis heeft omdat de Goedheiligman in Zweden geheel onbekend is. Bij de airconditioning wordt de schoen gezet en wordt er luidkeels gezongen waardoor er de volgende dag zowaar wat snoepgoed in de schoen zit.

Na drie dagen verlaten we het plezierige, zeer leefbare en gezellige Melbourne. Hier zou ik nog wel eens terug willen komen, maar nu moeten we verder. Marije is 25 jaar geleden als kind al eens in Australië geweest en heeft herinneringen aan de pinguins op Philips Island. Ze wil er graag opnieuw naartoe en de rest van het gezin maakt geen bezwaar. Het eiland ligt op anderhalf uur rijden ten zuiden van Melbourne en is met een brug verbonden aan het vasteland. We huren opnieuw voor 2 nachten een luxe bungalow op een resort, recht tegenover het zwembad. We doen boodschappen in een naburige supermarkt en koken hier gedurende ons verblijf zelf.

Phlips Island is een natuur- en recreatiegebied maar heeft vooral faam verworven vanwege de zogenaamde ”pinguin-parade”. Bij schemer komen de pinguins na een lange dag vissen vangen terug aan de wal. Deze terugkomst schijnt op de minuut te voorspellen te zijn en is nu verworden tot een attractie. We besluiten deze parade de volgende dag bij te wonen en de rest van de middag brengen we in het zwembad door. We zijn verbaasd over Aafke. Ze heeft extra zwemles gehad in de maanden vóór ons vertrek, maar nu heeft ze de slag helemaal te pakken. Ze toont geen enkele vrees meer en duikt zonder meer het water in, hoewel ze net 5 jaar is. Er is een meisje van een jaar of 10 die het water in duikt met een salto. Aafke staat haar een hele tijd te observeren en waagt vervolgens ook een salto. Het lukt haar meteen en de rest van de middag is ze met salto’s aan het duiken, daarbij enigszins afgunstig gadegeslagen door haar oudere broer.

De volgende ochtend bezoeken we een nabijgelegen koalareservaat met informatiecentrum. Er is een houten boardwalk die een eind de hoogte ingaat zodat je sommige koala’s op ooghoogte kunt bewonderen. Tevens zitten er allerlei exotische vogels en ook wallabees; een soort kleine kangaroes. Het is best aardig hoewel niet zeer spectacalair.

Marije gaat ’s middags met de meisjes naar het zwembad en ik ga met Hylke naar een forellenkwekerij om te zien of we een visje kunnen verschalken. We zitten eerst te vissen in een grote buitenvijver, maar na anderhalf uur in de gloeiende zon voor Piet Snot te hebben gezeten gaan we naar een overdekte kweekvijver. Hier hoef je de hengel maar in het water te leggen of er hangt een forel aan. Voor Hylke is het wel leuk en met een buit van 2 dikke forellen gaan we terug naar ons huisje. ’s Avonds eten we, niet geheel onverwacht, verse forel.

Dan is het tijd voor de pinguinparade. We gaan eerst naar de uiterste punt van Philips island en zien daar een woeste rotskust met een grote kolonie zeemeeuwen met jongen. Vervolgens rijden we naar het bezoekerscentrum van de pinguins. Tot onze grote verbazing treffen we een enorm, totaal misplaatst bezoekerscentrum aan, met grote parkeerplaatsen voor touringcars. Het is een complete kermis en het heeft niets te maken met het bekijken van wilde dieren in hun eigen omgeving, zoals bij de pinguinkolonie die we in Patagonië zagen. Er lopen grote groepen Chinezen rond die met bussen zijn aangevoerd, er is een grote snackbar waar je friet kunt kopen, er zijn souvenirwinkels en er zijn grote tribunes gebouwd waar je met honderden tegelijk de pinguins kunt bekijken. Daar moet je dan wel kaartjes voor kopen die behoorlijk aan de prijs zijn. Uiteindelijk nemen we plaats op een tribune. Fotograferen is streng verboden. Na een uurtje komen de eerste pinguins uit de branding tevoorschijn en even later zijn het er honderden. Ze lopen op een gegeven moment overal, zelfs op de parkeerplaats zitten ze. Er hangen ook borden om je te waarschuwen dat je onder je auto moet kijken voordat je wegrijdt, omdat er een pinguin onder kan zitten.

Na deze bizarre vertoning rijden we snel terug naar ons huisje want het is erg laat geworden. De volgende morgen checken we uit. We stoppen nog even bij een grote pelikanenkolonie en rijden vervolgens noordwaarts, richting nieuwe avonturen.

12 december 2012

Lakes Entrance, richting Canberra

Het doel is om in één dag naar Mallacoota te rijden. Dit blijkt echter wat ambitieus want de kinderen hebben het na een paar uur in de auto echt wel gezien. We kunnen in de ochtend 2 uur rijden en als we dan een uurtje stoppen voor de lunch en de kinderen kunnen even uitrazen dan kunnen we ’s middags nog 2 uur rijden. Zodoende komen we niet verder dan het plaatsje Lakes Entrance. Op de gok rijden we naar een nabijgelegen camping, die ze hier trouwens allemaal een ”Holiday Park” noemen. Ook hier hebben we weer voor een redelijke prijs een comfortabele bungalow met 2 slaapkamers ter beschikking. Op de varanda staat een gasbarbecue.

De camping is mooi en rustig. Er is een grote speeltuin met springkussen en een zwembad voor de kinderen. Het strand bevindt zich pal achter de camping en er is ook een rivier met pelikanen, ibissen en allerlei andere vogels. Het is er prettig toeven en we besluiten direct om 2 nachten te blijven. Het is prachtig weer maar het waait erg hard. ’s Middags ga ik met Hylke een kijkje op het strand nemen. Het is er geheel verlaten, afgezien van een eenzame zeehond. Het waait echter zo hard dat onze benen door het stuivende zand pijnlijk gezandstraald worden en noodgedwongen verlaten we snel het strand.

De kinderen maken op de camping contact met een Nederlands gezin en vermaken zich prima. We kopen verse garnalen die we op onze eigen barbecue willen grillen. Ze waaien echter bijna van de grillplaat af en noodgedwongen maken we ze klaar in de campingkeuken. Toch zijn ze heerlijk. We eten een keer in het stadje in een restaurant die zich op een boot bevindt. Dankzij de nieuwe regelgeving en met hulp van de Ipod en wat kleurplaten verloopt het eten vlekkeloos en is het bovendien gezellig. Tevreden maken Marije en ik een flesje gekoelde Pinot Gris soldaat.

We verlaten Lakes Entrance en rijden verder over de A1. De wegen zijn allemaal in prima staat, maar ook allemaal tweebaans. De afstanden zijn groot en het schiet niet erg op, ook al omdat we geregeld door kleine plaatsjes rijden en dan terug moeten naar 50 km/uur. Bij het plaatsje Cann River, overigens het gebied van het vogelbekdier, besluiten we dan ook om de kustroute te verlaten en de Highway richting Canberra te nemen. Dit blijkt ook een tweebaans weg te zijn die echter redelijk rechtdoor gaat waardoor we flink wat kilometers kunnen maken. De route is mooi, het landschap is sereen en doet ons aan Toscane denken. Langs de weg liggen echter behoorlijk wat doodgereden kangaroes en wombats en dat zie je in Toscane toch minder.

Aan het eind van de middag komen we aan in Canberra, de officiele hoofdstad van Australië. We gaan de stad echter niet in want we hebben een camping net buiten de stad op het oog. Het blijkt echter een allerakeligste plek te zijn; het heeft nog het meeste weg van een concentratiekamp met enge barakken en we weten niet hoe snel we weg moeten komen. Een eind verderop vinden we gelukkig wel aanvaardbare accommodatie. We hebben opnieuw een redelijk huisje tussen de bomen en de kinderen kunnen zwemmen. Er zitten veel konijnen en we zien kaketoes en kookaburra’s. Er is ook een restaurant waar we wat te eten bestellen. De pizza is echter de slechtste die we ooit hebben gegeten. Een hele prestatie, want het recept voor een eetbare pizza is toch betrekkelijk eenvoudig, zou je zeggen.

18 december 2012

Super Sydney!

Nadat de kinderen ’s ochtends nog even hebben gezwommen verlaten we de camping in Canberra en maken ons op voor een rit van een paar honderd kilometer richting Sydney. Marije heeft via internet een appartementje in het centrum geboekt en in de loop van de middag komen we in Sydney aan. Het verkeer is aanmerkelijk hectischer dan wat we tot nog toe gewend waren en ik heb al mijn aandacht voor het verkeer nodig. De stad is erg uitgestrekt met grote buitenwijken met laagbouw, maar tenslotte rijden we het centrum binnen en vinden het appartement betrekkelijk vlot. Terwijl de kinderen en ik in de auto wachten checkt Marije in. De auto kunnen we kwijt in een naastgelegen parkeergarage.

Het appartement is een schot in de roos! De kinderen slapen op een loft waar een tweepersoons bed staat en er bovendien voldoende ruimte is voor het bedje van Mette. Wij slapen beneden want de bank laat zich uitklappen tot een tweepersoons bed. Er is een goed geoutillieerde keuken. Het allermooiste is echter de lokatie! We hebben uitzicht over Darling Harbor. Dit is samen met Sydney Harbor het belangrijkste deel van het centrum van Sydney. Er zijn vele restaurants, chique appartementen, winkels, musea, een aquarium en natuurlijk een haven met dure jachten en ferry’s naar andere delen van de stad. Er zijn grote cruiseschepen die ’s avonds dinnercruises met bijbehorende show verzorgen. We wandelen rond in de jetset-atmosfeer en zijn meteen verkocht. Een eindje verderop blijkt een fantastische speelplek voor kinderen te zijn, met waterpartijen, klimrekken en wat dies meer zij. Niet geheel toevallig bevindt zich recht tegenover de kinderspeelplaats een McDonalds. Èén keer in de maand mag er bij de McDonalds gegeten worden. De keuze is voor vandaag dus snel gemaakt.

De nabijheid van Darling Harbour met al zijn restaurants geeft ons als prettige bijkomstigheid de mogelijkheid om met zijn tweetjes buiten de deur te eten. We hebben immers een babyfoon met flink bereik en zelfs vanaf het Italiaans restaurant in Darling Harbour blijken we een goede verbinding te hebben. We vinden het belangrijk om ook geregeld met zijn tweeen een hapje te kunnen eten. Dat is gezellig en ontspannend en dan kunnen we ook eens samen wat tijd doorbrengen. We maken in het appartement wat te eten voor de kinderen, die het het wel best vinden. Wij laten deze gelegenheid op deze geweldige lokatie in Sydney dus niet onbenut en gedurende ons hele verblijf in Sydney eten we gezellig met zijn tweetjes buiten de deur, met daarbij uiteraard een begeleidend flesje wijn.

De dag na aankomst bezoeken we uiteraard het gebied rond Harbor Bridge en het Opera House. Er heerst hier de typische ”buzzling” atmosfeer van een wereldstad en we vermaken ons best. Rondom het Opera House zitten allerlei restaurantjes en terrasjes en we besluiten neer te strijken en een koud glas bier te drinken terwijl de kinderen druk bezig zijn meeuwen te verjagen. Hierna kuieren we door de nabijgelegen botanische tuinen en drinken op een terras een cappuccino, terwijl drie obers operaliederen ten gehore brengen.

De volgende dag nemen we de ferry naar Manli Beach. Het is geweldig om langzaam de haven van Sydney uit te varen, gigantische cruiseschepen te passeren en de iconische skyline langzaam kleiner te zien worden. Manli is een wijk van Sydney, ongeveer een half uur varen vanuit het centrum. We weten niet goed wat we kunnen verwachten en tot onze verrassing is Manli een soort familievriendelijke badplaats met eettentjes, winkels en een promenade. Er is een aardige markt met artistieke hebbedingen en er is een mooi strand waar het prima toeven is. We eten op het zand wat sushi terwijl de kinderen zich bekommeren om een vleugellamme meeuw die daar is neergestort. Het begint helaas wat te regenen dus na een paar uurtjes breken we op en gaan met de ferry terug naar ons appartement. ’s Avonds eten we met zijn tweetjes op het terras bij de Italiaan in Darling Harbour en kijken naar het zeer chique uitgedoste uitgaanspubliek dat langs komt flaneren. In dit decor smaakt de Cabernet/Merlot uiteraard prima.

De volgende dag gaan we naar het beroemde Bondi Beach. Het is met de bus wel een klein uurtje rijden en het is warm, zo’n graad of 30, maar de stemming is goed. Bondi is een gezellige wijk en het strand is brandschoon en geweldig. Het is een vrije dag is en bovendien is het schitterend weer, dus op het strand is het enorm druk. We strijken neer op een mooi plekje en de rest van de dag vermaken we ons met zwemmen in het heerlijke water, zonnen en vooral naar het strandpubliek kijken. In de branding staan de getattoeerde sportschooldudes een balletje te trappen terwijl de bikinimeisjes er semi-ongeinteresseerd omheen scharrelen. Het is er heerlijk en de sfeer is mondain. Aan het eind van de middag breken we op en terug richting bus krijgen we van één of ander promotieteam een paar blikjes met een lekker frisdrankje in de handen gedrukt. Hylke en Aafke drinken het gretig. Bij het appartement aangekomen doe ik wat boodschappen in een nabijgelegen supermarkt, daarbij begeleid door Frank Sinatra die in de hitte opgewekt zingt over Rudolph the Rednosed Reindeer. Nadat de kinderen pannenkoeken hebben gegeten en naar bed zijn, strijken Marije en ik opnieuw neer bij de Italiaan in Darling Harbour. We moeten echter een paar keer terug naar het appartement omdat de kinderen de boel afbreken. Uiteindelijk geven we ze een kleurboek en hun Ipod en dan wordt het gelukkig rustig en genieten wij van ons etentje. Net als gisteren smaakt de créme bruleé voortreffelijk. Bij terugkomst lezen we op een leeg blikje dat er het equivalent van 5 koppen koffie aan caffeine in zit. Nu weten we waarom ze zo moeilijk gingen slapen!

De volgende morgen pakken we alles weer in en halen de auto uit de garage. Met pijn in ons hart verlaten we deze geweldige stad, op weg naar de volgende bestemming van onze road-trip!

23 december

Vakantie op reis

We verlaten Sydney in stijl door vanaf de Harbour Bridge gedag te zwaaien naar het Opera House. We gaan de Pacific Highway op en komen tot Forster-Tuncurry. Vakantiestadjes vol pelikanen en visserij. We slapen alweer een camping. Dat betekent toch steeds voldoende ruimte en vaak ook en zwembad. Prima dus.

De volgende dag volgen we de Pacific Highway weer verder naar het noorden richting Gold Coast. Na een kleine 2 uur rijden komen we bij Port Macquire, waar je kennelijk dolfijnen kan gaan bekijken. Dat waren we al lang van plan dus grijpen we nu de kans. Michiel blijft aan wal met een doodmoeie Mette en ik ga met Hylke en Aafke als enige (behalve 2 leden van de ”crew”) aan boord. We hebben in het uurtje wachten voor de boot al 10 dolfijnen tot vlak langs de kade zien zwemmen dus we hebben goede moed.

We maken een rondje op de rivier met lekker rustig water en draaien dan de zee op. Dat is andere koek en de eerste 20 minuten moet ik continu op Aafke inpraten en haar verzekeren dat de boot niet om zal slaan en dat ze echt niet overboord gaat. ”En als je dan toch in het water valt redt mama je wel hoor Aafke” voegt Hylke er nog geruststellend aan toe. Als we na 45 minuten nog geen dolfijn gezien hebben en de misselijkheid toeslaat willen de beide kinders naar huis. De kapitein geeft niet op en net op tijd komt een grote school voorbij zwemmen. Ze springen en spartelen in de golven!! De kinderen genieten! En van de pret worden de magen ook weer rustig.

Na deze leuke stop gaan we verder langs de kust richting Coffs Harbour. We informeren bij een camping naar een huisje, maar helaas. De tweede en de derde plek waar we langsgaan heeft ook niks. Maar dan komen we aan in Moonee Beach. Raak! Een bungalow met 2 slaapkamers gelegen aan de riviermonding naar de zee. Er staan al een aantal gigantische tenten op de camping, de doorsnee De Waard-tent is er niets bij, compleet met kerstbomen en flikkerende lichtjes. Je moet jezelf wel kunnen redden tijdens de feestdagen dus koelkasten, keukenkastjes, televisies, en zelfs af en toe een wasmachine en stapelbed in de voortent ontbreken ook niet. Tja, misschien hypocriet van mij met onze self-sustained bungalows maar dat noem ik geen camperen meer.

Het beste van de camping blijkt de volgende dag, wanneer het net vloed is geweest. Er staat nog net genoeg water om perfect te kunnen zwemmen in de overgang tussen rivier en zee en er is lekker opgewarmd water tot kniehoogte in de rest van de riviermonding. Bij eb valt deze laatste droog en kan er volop krabbetjes, slakken, schelpen etc. gezocht worden. Wil je toch even de golven in of naar de weidsheid van het strand dan loop je 50 meter verder. Perfekt. Voeg daar de grillplaat en de verse reuzegarnalen die je vlakbij voor 15 dollar per kilo kunt kopen aan toe en je hebt het recept voor het verlengen van ons verblijf tot 4 dagen. Heerlijk!

Nog langer blijven kan niet, we moeten op 23 december nog een paar honderd kilometer noordelijker zijn want we hebben een appartement geboekt in Mooloolaba. Zodoende pakken we alles maar weer in en vertrekken met enige spijt. Het is zaterdag en de schoolvakantie is net begonnen dus de wegen zijn voller dan we ze hier tot nu toe gezien hebben. We zijn rijden nog even door Byron Bay. Dit is the-place-to-be voor backpackers en jong volk om vakantie te vieren en te feesten. We staan in de file om het dorp in te komen en rijden langs volle terrassen en cafe’s met allerlei beats uit de boxen. Het is erg om toe te geven maar we kijken elkaar aan en zijn het erover eens; dit is niet meer voor ons. Het is nog vroeg dus we rijden door tot Tweed Heads. Hier vinden we een huisje met varanda en twee slaapkamers direct aan de rivier. Overal zitten grote hagedissen. We hebben tijd genoeg om via de loopbrug tegenover het huisje naar het strand te lopen om nog even met de golven te worstelen. Mette heeft zich in haar hoofd gezet dat ze de zee niet in wil, dus die nestelt zich met schep en emmer in het zand. Het leven is soms zo simpel.

28 december

Rudolph the Rednosed Kangaroo

We crossen Brisbane voorbij, rechtstreeks naar Mooloolaba, ons thuis voor de komende 5 dagen. We verlengen daarmee de vakantie tijdens de vakantie want het ligt aan de Sunshine Coast met brede witte stranden en een boulevard met restaurants, winkels en koffie- en ijstentjes. We hebben het mooiste (en duurste) appartement tot nu toe met bubbelbad in de badkamer, wasmachine en een balkon met zeezicht. Alleen de klokken staan verkeerd maar dat is zo opgelost. Natuurlijk ontbreekt het zwembad niet. Niet slecht dus om kerst hier te vieren.

Ik had een paar dagen eerder een kunstboompje gekocht, tot vreugde van de kinderen, dus prioriteit één is bij aankomst deze vol te hangen met kerstballen. De nepplant in de eethoek ontloopt de dans ook niet. Daarna gaan we naar het strand. Het is een paar minuten lopen en het strand is prachtig, het water is lekker en de golfslag is net hoog genoeg om het spannend te maken voor de kinderen. Tegen de avond komen we erachter dat de klok een uur terug moet?! Dat is voor het eerst dat we over land en zonder landsgrens een tijdzone overgaan. Hmmm, stond de wekkerklok toch goed.

Dan is het kerstavond en na een ochtend op het strand en een middag in het zembad gaan we weer terug naar het strand om de kerstman, die aankomt bij de lokale surfclub, te verwelkomen. De boulevard is vol en alle picknicktafels onderweg zijn gedekt voor volledige kerstdiners met versiering en al. Meestal zitten opa en oma de tafelkleedjes vast te houden tegen de wind, terwijl de kinderen op het strand rondrennen. De kerstman en z’n elfjes zijn een ieder goed gezind en delen snoep en ijsjes uit aan de kinderen. Hylke weet niet wat hij ervan moet denken maar lijkt er voor te kiezen om toch maar te geloven in de man met de baard. We gaan met het hele gezin op de foto met de kerstman. Daarna eten de kinderen fish & chips en Michiel en ik eten later op de avond in een restaurant om de hoek met uitzicht op ons eigen balkon.

Eerste kerstdag in Mooloolaba brengt verrassend genoeg toch vele pakketjes onder de boom. We worden dus gewekt door uitbundige kinderen. De kerstman heeft erover nagedacht want het zijn met name kleine, lichte kadootjes of knutselspul wat dus niet lang mee hoeft, want dat gaat op. En ja, dan maar weer naar het strand met de nieuwe petjes op. Voor het kerstdiner hebben we ook al zo moeten sloven dit jaar want we moesten wel 15 minuten lopen naar het Indiase restaurant. Daar hebben ze geen enkele boodschap aan kerstmis. De Butter Chicken is mild en kruidig, de Malai Kofta is zacht en knapperig en de Beef Vindaloo is lekker scherp. De witte wijn smaakt er prima bij. De kinderen vermaken zich met een kleurboek en hun Ipod en zo hebben we een heerlijk kerstdiner bij 30 °C. Het smaakt des te beter in de wetenschap dat er in Örebro inmiddels een dik pak sneeuw ligt en er reeds 25 graden vorst is geweest.

We blijven tot 28 december in het heerlijke Mooloolaba om bij te komen van de stress van de feestdagen. We bezoeken een kermis, een shoppingcentrum en blijven verder in de buurt van het water. Een beetje opschudding wordt veroorzaakt door het groene haar van Aafke. Het wordt slecht gevangen op de foto, maar het was echt knalgroen op sommige plekken. Via Google blijkt dit door koper in het zwembadwater te komen. De speciaal daarvoor gekochte zilvershampoo doet niets. Daarentegen werkt het gevonden keukenmiddel geweldig; tomatenketchup! Aafke wil eerst niet, maar heeft een kwartier met ketchup in haar haar gezeten en had daarna weer mooie blonde lokken.

30 december

Cricky!! It's a crocodile in Brisbane!

De laatste 2 dagen in Australië zijn we in Brisbane, vanwaar we het land straks zullen verlaten. De Australian Zoo van wijlen Crocodile Hunter Steve Irwin ligt op de route en daar brengen we het grootste deel van de dag door. Het is bloedheet maar er is genoeg schaduw te vinden om te ontsnappen aan de genadeloze zon. De kinderen en Michiel stoppen geregeld hun kop onder de kraan. Ik houd het bij de heerlijke koele sprayers. De hoofdattracties zijn natuurlijk krokodillen in alle soorten en maten en een grote show daar omheen. Verbazend zijn verder de 11 tijgers die allemaal een eigen verzorger hebben die gezellig met ze in hun hok zitten. Hoe lang zou dat nog goed gaan?

Brisbane is alweer zo’n heerlijke Australische stad. We gaan met de gratis Cityhopper ferrie van ons zeer comfortabele appartement (ja, alweer) naar South Bank. We hadden wel gelezen over South Beach maar zijn toch verbaasd over het enorme waterspektakel, compleet met strand en lifeguards, aan de rivier, midden in de stad. Voor de zoveelste keer deze weken rennen en dus 3 van Nieuwenhoventjes in hun onderbroeken rond. We lokken ze het water weer uit met een ijsje en cola. Na 3x struikelen kunnen ze hun lol alweer op in een speeltuin waar wij uitzicht op hebben vanuit een Grieks restaurant waar we neerstrijken voor de lunch.

We blijken vlakbij het reuzenrad van 60 meter hoog te zitten. Dus waarom niet? We stappen met z’n allen in een gondel en draaien gezellig een kwartiertje rond met prachtige uitzichten over Brisbane centrum. We struinen door het BCD en de kinderen zijn in een grote zaak zeer succesvol in het uitkiezen van wat nieuwe kleren voor Michiel. Met de ferrie gaan we weer terug richting ”huis” om nog een laatste keer het zwembad in te plonzen en daarna alle verzamelde rotzooi uit te zoeken. Een deel kan weg, een deel laten we achter voor een tweedehands winkel en een deel nemen we mee naar Indonesië om vandaar naar huis te sturen. Ongelooflijk wat we weer verzameld hebben in 4 weken, maar na de schoonmaakactie past alles weer in 2 grote rugzakken en de 5 kleine rugzakjes.

Dat was Australië alweer. De tijd vliegt. We zijn hier begonnen met redelijk wat natuur en ook wel cultuur maar zijn geeindigd met strand, zon, zee en zwembad. Kortom, we hebben hier vooral echt vakantie gevierd. We hebben allemaal genoten van het makkelijke reizen met onze ”eigen” auto. Ook hier zijn we weer buitengewoon vriendelijke mensen tegen gekomen die ons ongevraagd vaak geholpen hebben. Meestal met goede tips over leuke plekken en activiteiten voor de kinderen. Michiel heeft in Melbourne, Sydney en Brisbane verklaard daar wel te kunnen wonen, maar dat gaat er, denk ik, niet van komen. Maar zeg nooit nooit!

We zijn nu precies op de helft van onze wereldreis en gaan vanaf morgen weer hele andere contreien van de wereld aandoen. Het zal afkicken worden voor ons om geen eigen vervoer meer te hebben en daarmee een deel vrijheid in te leveren. De kinderen zijn voorbereid om geen kraanwater meer te drinken, geen honden meer zomaar te aaien en dat we de mensen daar niet altijd meer zullen verstaan. Daarentegen zal een deel van het transport juist avontuurlijk zijn, zal het de kinderen veel leren over ”hoe het ook kan zijn” en zullen we genieten van de andere geuren, kleuren en smaken van Azië. Op weg naar Jakarta, Indonesië!

Australië

Sri Lanka